Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը Գերմանիայի կանցլեր Օլաֆ Շոլցի հետ նոյեմբերի 9-ին տեղի ունեցած հեռախոսազրույցի ժամանակ հայտարարել է, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը մոտ են «Խաղաղության պայմանագրի» շուրջ վերջնական համաձայնությանը...
Քաղաքական քարտեզի վրա երկրների հայտնվելը պատահական հանգամանքներով չի պայմանավորված, նրանք ունեն աշխարհաքաղաքական դեր, և երբ հրաժարվում են իրենց դերից, կարող են վերանալ քարտեզի երեսից...
«ՈՒ կանգնած ենք ահա ապագայի հանդեպ զարմանալի՜ թեթև, զարմանալի՜ անդեմ՝ մերկության պես տկլոր ու անանցյալ»,- կասեր Չարենցը:
Անցյալ չի մնացել: Էն, ինչ կար մինչ 2020 թվի նոյեմբերի 9-ի լույս 10-ի առավոտը, էլ չկա...
Եթե որևէ մեկը, կամ ինքներս մեզ հարց տանք, թե 19-րդ դարի կեսերից հետո այն ինչն էր, որը եթե չանեինք, ապա այսօրվա մեր վիճակը, հնարավոր է, որ բոլորովին այլ և շատ ավելի գերադասելի լիներ եղածից։
Մի օր գրասենյակ մտնելով՝ աշխատակիցները դռան վրա ցուցանակ են տեսնում հետևյալ գրառումով. «Երեկ մեր աշխատակիցներից մեկը, ով խոչընդոտում էր ձեր առաջընթացին, մահացել է: Առաջարկում ենք մասնակցել հոգեհանգստի արարողությանը»:
«Պետություն չկա և չի եղել, եղածն էլ նեոգաղութային խղճուկ գոյացություն է» ձևակերպման հետ կապված, ինչքան հասկանում եմ, պետք է բացել փակագծերը, քանի որ արդի տեղական քաղգրագիտությունը, մեղմ ասած, շրիշակից ցածր է։
Հայ ժողովուրդն այսօր ապրում է իր ինքնության ամենախորը ճգնաժամերից մեկը:
Կուզեք անվանեք դա դենացիֆիկացիա: Դա ամենադժվարը տանում են քննադատական մտածողությամբ օժտված մարդիկ: